09/07:

Zittend in een stinkende, en vieze trein vol bezwete Vietnameesjes, schrijf ik mijn volgende verhaal op; onze tijd in Sapa.

Na eergisteren te zijn aangekomen in ons hotel, zijn we eerst een beetje opgefrist en hebben we wat uitgerust. Het Sapa Elite Hotel ligt fantastisch, bovenaan het centrum, met uitzicht over heel Sapa en het gebergte waarin we ons bevinden. Sapa is een groen paradijsje. Nadat we op de trein zijn gesprongen in Hanoi, werd het landschap almaar groener en groener, en de temperatuur kouder en kouder. Als in; 25 graden met bewolking. De receptioniste in Hnoi had ons al gewaarschuwd voor ‘slecht weer’ in Sapa en dat is dit, voor Vietnamese begrippen, kennelijk. De treinreis was tot onze grote vreugde echt een succes. We deelden een coupe met twee andere Spaanse reizigers (die we tijdens het reizen nu al meer dan 4 keer op verschillende plekken zijn tegengekomen) ook een koppel, waar we absoluut geen last van hebben gehad. Twee bedden boven elkaar, met schone lakens, een goed werkende airco, bagageruimte, flesjes water en stopcontacten. Nachtlampjes boven de bedden; ietwat opgelucht waren we wel. Je weet in Aziatische landen immers toch nooit waar je in belandt. We zijn door het gehobbel van de 30 km/h rijdende trein heen geslapen (Hanoi-Sapa is 300 km, maar ze krijgen het voor elkaar er een 12 uur durende zit van te maken) en keurig twee uur te laat gearriveerd op de eindbestemming; Lao Cai. Er is geen station bij Sapa, dus van Lao Cai hadden we geregeld dat een bus ons zou komen ophalen en naar Sapa brengen. De minuut dat we aankwamen op het station begon het te regenen, en dat is, zoals de meesten van jullie wel zullen weten, net even wat anders dan in Nederland. Dit is dus niet even een buitje; noem het gerust een moesson. We hebben ons tussen de backpackers met regencapejes een weg gebaand naar de rits cardboardvasthoudende chauffeurs, ons laffe parapluutje omhoogklemmend, op zoek naar onze namen door de tropische stortdouche. Nergens iets te bekennen. Uiteindelijk zijn we gaan schuilen bij het dichtstbijzijnde hotel, waar ik even heb gebeld, en gelukkig binnen tien minuten iemand ons kwam ophalen. De man wees naar ongeveer drie verschillende namen op zijn cardboard, waarvan geen enkele de onze. Haalde zijn schouders op en reikte toen naar zijn telefoon, waar in ‘notities’ in pieplettertjes mijn naam stond getypt. Fijn. We hadden dus nog uren kunnen zoeken. Maar goed, we werden met twintig man in een 15-zits busjes met half-afgebroken achterbank gepropt en vertrokken. Van Lao Cai naar Sapa is ongeveer een uur, slingerdeslang omhoog, met prachtig uitzicht op rijstevelden in het dal van enorme bergen. Sapa ligt zo hoog, dat er geen palmbomen of bananenbomen meer groeien, maar naaldbomen. Dit geeft je het idee dat je niet meer in Vietnam bent, maar in Oostenrijk of Zwitserland. In het centrum van Sapa ligt een meer, omringt door Karaoke-bars, en het is een wirwar van houten huisjes die meer weg hebben van après-ski, en je je bijna verbaast dat er nergens skirekken staan of Keizersmarre wordt gegeten. Heel tegenstrijdig is dus de inheemse bevolking die in de meest kleurrijke, katoenen kleding hun spullen verkopen. Ze komen uit bergdorpen en lopen elke dag naar het toeristische Sapa, met vreemde kammen in hun pikzwarte haar, en werkelijk allemaal hebben ze zongebruinde gezichten. Slechts de vrouwen zijn op deze traditionele wijze gekleed, hun mannen werken op het land, in de rijstvelden. Verder zijn er natuurlijk de Vietnamese toeristen, de mensen in de bediening en hotelpersoneel, die net als wij in hetzelfde tijdperk lijken te leven. Bijzonder is dat deze twee Vietnamese culturen goed met elkaar overweg kunnen, en zowel op straat als in winkeltjes of restaurants helemaal niet schijnen te botsen. De Vietnamezen accepteren elkaar gewoon op die manier, en dat ze verschillen van elkaar. Ze respecteren elkaars leefwijze, en bejegenen eenieder als een gelijke. Iets waar wij, Nederlanders, nog iets van kunnen leren.

Opgefrist en wel zijn we naar het centrum gelopen; de afstanden zijn absoluut niet groot, Sapa is erg klein. We hebben een overheerlijk pompoensoepje, de delicatesse van Vietnam blijkbaar, en bruscetta gegeten, en hebben toen wat rondgelopen en onder andere een zilveren armband en North Face rugzak gekocht, op een van de vele straatkraampjes. Prachtige foto’s gemaakt bij een volgend tentje, nog een aanvullend hapje gegeten, en toen redelijk uitgeteld teruggegaan naar de hotelkamer. Het plan was om even een filmpje te kijken en dan in het dorp nog iets te gaan drinken, maar ik viel rond achten al in slaap en David kort erna. Ik werd pas de volgende ochtend weer wakker, na een klokje rond van slaap.

Rond negenen stonden we alweer buiten, rugzakken om, ontbeten, en volledig uitgeslapen. We hebben bij het dichtstbijzijnde zaakje voor zes euro beiden een motorbike gehuurd, om die dag mee rond te scheuren. Even volgetankt en naar het noorden gereden, zigzag over het geasfalteerde bergweggetje, door het fenomenale uitzicht. Het was ongeveer twaalf kilometer, een half uurtje, naar onze eerste stop; de Thac Ba waterval, maar dat werd wat langer, omdat we steeds pauzeerden om foto’s te maken.

De Thac Ba waterval was prachtig; een hoge klim met trappen naar boven, maar genoeg tijd en ruimte om spectaculaire foto’s te maken, en te genieten van het geluid van de waterval.

Nog acht kilometer verder was de Love waterval te vinden, die we wel van een afstand hebben gezien, maar na het beklimmen van een tien meter hoge rotswand, de mogelijkheid om de waterval van dichtbij te bekijken, hebben opgegeven. Achteraf hebben we een beetje spijt, na uitvoerig Google Images te hebben geraadpleegd.

We zijn nog ongeveerd tien kilometer doorgereden, om de Tram Ton Pass te bezoeken, maar kwamen erachter dat dit te ver was om te doen, dus hebben we onze motorbikes rechtsomkeert gedraaid en langs de weg nog twee hele mooie handgeweven sjaals gekocht, voor een prikkie.

Het werd lunchtijd, en we kregen toch wel honger, dus we zijn weer terug naar Sapa gereden, waar we heerlijk pompoensoep, noedels, en kip met sereh hebben gegeten. Daarna weer op onze motorbikes gestapt, en zuidwaarts gegaan, richting Muong Valley. Deze weg was in de verste verte niet vergelijkbaar met de eerdere bereden route; overal gaten, en kiezels, en constant naar beneden. We hebben extra voorzichtig gedaan en zo’n twintig stops gemaakt voor kiekjes. De late middagzon scheen heet op onze witte huidjes, en de vallei zag er in het zonlicht schitterend uit. Wel honderden opgestapelde rijstvelden lagen aaneengeschakeld aan onze voeten. Eenmaal in de vallei aangekomen, hebben we onze motorbikes geparkeerd en zijn we gaan lopen. Ik kan met zekerheid vertellen dat ik nog nooit in mijn leven zo’n mooi landschap heb gezien. Bijna ontroerd door de schoonheid, zijn we een wandeling gaan maken door de bloedhete zon, en de fantastische groene sawa’s. Het was sensationeel. We zijn vlak voor zonsondergang nog iets gaan drinken en toen weer naar boven gereden. De motorbikes weer afgeleverd, en bij een Italiaans restaurant pizza en pasta gegeten, in Sapa centrum.

Op straat even gestopt bij een 4-jarig meisje dat om 23.00 nog in haar eentje op straat zat, om haar speelgoedvisjes te verkopen. Waar ze, na veel gebarentaal, 20.000 dong (dit is veel geld voor Vietnamese begrippen) voor bleek te vragen. David heel stoer: ‘Dag, ik laat me toch zeker niet afzetten door een kleuter’. Kwamen op de terugweg weer langs, waar het meisje met een baby’tje op haar rug gebonden zat, te knikkebollen. En toen was de stoerheid heel snel voorbij. We hebben haar wat geld toegestopt, en even gewacht, maar geen ouders in de verste verte te bekennen. Ik moest echt even een traantje wegpinken om deze verschrikkelijk zielige aanblik. Vreselijk, je wilt zo’n kindje wel oppakken en meenemen, onder een warme douche zetten en in bed stoppen. Relativeert weer even onze eigen wereldproblemen en zet alles in perspectief.

We zijn naar ons hotel gegaan; de lichten op straat gingen uit, dus het was echt wel bedtijd. Heerlijk geslapen en met ontbijt in de hand, vanochtend weer in het gammele busje gestapt. Een beetje teleurgesteld zijn we over de dagtrein; de trein is supervies en de stoelen zijn half vergaan. Naar de wc kan echt bijna niet; gewoon een gat in de grond, waar de uitwerpselen van mensen uitkomen. Een grote aanrader dus voor de volgende: skip de dagtrein, het uitzicht is wel mooi maar geloof ons, een lekker bed in een schone coupe is fijner. Twaalf uur lang opgepropt hier is echt geen pretje, het geeft me wel heel veel tijd om te schrijven, gelukkig.

We zijn weer op de terugweg naar Hanoi, waar we morgen opgehaald worden om naar Halong Bay te gaan. We zijn benieuwd.


We blijven in contact!

Xxxxx Iris en David

Ps. foto's staan hier:

https://plus.google.com/photos/112903622007122290142/albums/6037572062161557009